Galiba kanıksadım.
Yazmıyorum, yazamıyorum artık.
Birbirimizi görmek istemiyoruz, ben eve giriyorum, mutfağa yöneliyorum hemen çocuğun sütlerini buzdolabına koymaya. Sonra ellerimi yıkıyorum öyle gidiyorum kızımın yanına.
"İyi akşamlar" diye giriyorum. Yanında biri varsa cevap veriyor, yoksa mırıldanıyor birşeyler (küfür bile ediyor olabilir).
Kızım bazen sevinçten haykırarak yanıma geliyor, kucağıma alıyorum, emzirmeye gidiyorum. Bazen de uzak duruyor, küsmüş olduğunu düşünüyorum, işe gitmeme kızmış diye içimden geçiriyorum. "Babaannene benzedin kızım" diye geçiyor içimde, ürküyorum.
Bakıcı bulamadım, hepsi sigara içiyor, kıyamadım yavruya. Kendime kıydım onun yerine, kaynanama katlanıyorum.
nerede oturuyorsunuz?birini onerebilirim istanbul avrupada iseniz ve merkeze cok uzak degilseniz.inanin blogunuzu okumak beni cok uzuyor.nurturia diye bir site var,orda bakici onerileri baslikli bir grup var,oraya da bakmanizi tavsiye ederim.
YanıtlaSilçok teşekkürler eda hanım. ne yazık ki anadolu yakasında oturuyorum.
YanıtlaSilhemen bakıyorum oraya, inşallah birşeyler çıkar.